Afgelopen maandag-op-dinsdagnacht werd ik gebeld door mam dat mijn opa met een zeer grote hersenbloeding in het ziekenhuis was opgenomen en dat de toestand erg kritiek was. Hij werd dezelfde nacht nog bediend door de pastoor (voor de niet gelovigen, gezegend voor je sterft). Vervolgens werd het afwachten. Bij het kleinste 'obstakel' zou het over zijn, zo niet, zo hij sowieso voor altijd aan de linkerkant verlamd zijn (bloeding zat rechts). Hij ligt nu in het ziekenhuis, buiten bewustzijn, spastische bewegingen makend met zijn rechterarm en af en toe wat prutelen/brabbelen. We weten niet of hij ons kan horen, hij zit ook onder veel medicijnen, onder andere morfine. Vandaag kwamen de artsen vertellen dat opa eigenlijk vanaf de nacht van de bloeding alleen maar achteruit is gegaan en al stervende is. Er waren twee opties, het infuus eraan houden, dan zou hij nog steeds achteruit gaan maar het zou tijd rekken. De andere optie was het infuus stoppen, zodat hij niet meer 'gespoeld' zou worden, waardoor hij langzaam zichzelf zou vergiftigen en binnen een week zou te komen overlijden. Oma en de kinderen hebben gekozen voor de tweede optie. Morgen gaat het infuus eruit en zal hij wel onder medicatie blijven zodat hij geen pijn heeft, en dan zal hij gaan wanneer hij het zelf tijd vindt.
Het kwam totaal onverwachts. Opa is net 80 en was voor zijn leeftijd nog zo fit. Hij mankeerde eigenlijk niks (alleen gehoor en zicht verslechterd, maar geen suiker, ijzer of wat dan ook) en was altijd bezig op de boerderij. Hij ging op de fiets een schop wegbrengen en ineens kon hij zijn arm niet meer goed bewegen, en de verlamming breidde zich alleen maar uit. Die onverwachtsheid maakt het zo onwerkelijk, pff..
Maar goed, dan zijn jullie beetje op de hoogte
